ποίηση

Saudade

Το Saudade είν' ο πιο αγνός πόνος, 

 τόσο αγνός όταν θρηνεί, 

 που το κλάμα σου μεταμορφώνει το θάνατο, 

 που 'ναι νύκτα σκοτεινή σε βραδιά φεγγαρόλουστη.

CARLOS, Luis. Columnas (1880 - 1932)

Saudade

Saudade é solidão acompanhada,
é quando o amor ainda não foi embora,
mas o amado já...
Saudade é amar um passado que ainda não passou,
é recusar um presente que nos machuca,
é não ver o futuro que nos convida...
Saudade é sentir que existe o que não existe mais...
Saudade é o inferno dos que perderam,
é a dor dos que ficaram para trás,
é o gosto de morte na boca dos que continuam...
Só uma pessoa no mundo deseja sentir saudade:
aquela que nunca amou.
E esse é o maior dos sofrimentos:
não ter por quem sentir saudades,
passar pela vida e não viver.
O maior dos sofrimentos é nunca ter sofrido

Pablo Neruda (1904-1973)

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ

Σε βλέπω με τα μάτια της σιωπής

στραμμένα προς τα μέσα τρυφερά

μάτια κλειστά για πάντα

μάτια ανοιχτά για πάντα

μέσα στ' αστέρια και στο δέρμα τ' ουρανού

μες στο βυθό της νύχτας

έτσι σε βλέπω πάντα αγαπημένη

στην απέραντη θλίψη του φωτός

στη λάμπα που σβήνει συρρίζοντας

στην παγωμένη θάλασσα της σκέψης

απ' το τίποτα με το τίποτα στο τίποτα

μες στη σκόνη των λέξεων

σε βήματα σκόρπια που χάνονται στο δρόμο

πλάι σ' ένα σύννεφο μοναχικό

σ' ένα ρυάκι που ρέει ακίνητο

στη συλλογισμένη χλόη της όχθης

στα χτυπήματα της φυρονεριάς στο στήθος μου

μες στην ευδαιμονία της άγνοιας

και την ακινησία των πραγμάτων

χωρίς σκοπό

απατηλά

τραγουδώντας καθισμένοι εδώ

Να σ' αγγίξω προσπαθώ αγαπημένη

που 'σαι όλα

αλλά και τίποτα.

6/12/2024

Σταύρος Μίχας

Το ποίημα διαβάστηκε από τον ποιητή στην παρουσίαση του Saudade per Dafnie VII Μουσική - Ζωγραφική - Ποίηση

(Δημ. Πινακοθήκη Λαμίας 26 & 27 Φεβρουαρίου 2025)

Η ΚΟΡΗ ΜΕ TO ΧΡΥΣΟ ΠΟΙΗΜΑ

Είχε η χλομή κόρη

στο στόμα χρυσό ποίημα

και τα μαλλιά λυτά

είχε στην πλάτη.

Καθόταν σ' ένα μαύρο πιάνο

που΄ χε ρόδες κόκκινες

παίζοντας σεληνοηλιοτράγουδα

κι αυτό κυλούσε στις ρίζες των δέντρων

στριφογυρνώντας απαλά μέσα στο μαύρο δάσος.

Ξαφνικά γιγάντιοι Μυρμιδόνες

βγήκαν τρέχοντας μέσα απ' την Οίτη

κρατώντας τσάπες , φτυάρια και αξίνες

κι έσπαζαν το φεγγάρι σε μικρά διαμάντια.

Τότε η χλομή κόρη

έβγαλε απ' το στόμα της το χρυσό ποίημα

και το κρέμασε στον ουρανό.

Σταύρος Μίχας

Το ποίημα διαβάστηκε από τον ποιητή στην παρουσίαση του  Saudade per Dafnie VII Μουσική - Ζωγραφική - Ποίηση

(Δημ. Πινακοθήκη Λαμίας 26 & 27 Φεβρουαρίου 2025)

Το Δέντρο της Λήθης    (Arbol del Olvido)

              I

Στον τόπο μου υπάρχει ένα δέντρο       

που λέγεται δέντρο της λήθης,

εκεί πηγαίνουν να ελευθερωθούν

      ζωή μου

εκείνοι που οι ψυχές τους πεθαίνουν.

                II

Για να μη σε σκέφτομαι,

κάτω από το δέντρο της λήθης

πήγα να κοιμηθώ ένα βράδυ,

    ζωή μου

κι αποκοιμήθηκα βαθιά.

                III

Όταν ξύπνησα απ' το όνειρο

σε σκέφτηκα ξανά

γιατί ξέχασα να σε ξεχάσω

      ζωή μου

τη στιγμή που ξάπλωσα.

  Fernan Silva Valdes (1887-1975)    

Το ποίημα μελοποιήθηκε σε ρυθμό Milongaγια φωνή και πιάνο από τον Alberto Ginastera (1916-1983) με τίτλο Cancion al arbol del olvido, Op 3